Η φροντίδα και η σημασία της όταν δουλεύουμε με ανθρώπους (03/10/2025)
Οι καθημερινοί ρυθμοί της ζωής μας, οι τόσο γρήγοροι και απαιτητικοί μάς κάνουν συχνά να ξεχνάμε την βάση της σχέσης με τον εαυτό μας και τους γύρω μας. Οι καθημερινές μας υποχρεώσεις και ευθύνες, οι λογαριασμοί, οι πραγματικές και πλασματικές υλικές μας ανάγκες, η αγωνία μας να χωρέσουμε τα πάντα μέσα σε 24 ώρες και η μόνιμη κόπωση που αισθανόμαστε λόγω όλων των παραπάνω, μάς ωθούν να ξεχνάμε όσα έχουν πραγματική σημασία και συνεχώς να τα αναβάλλουμε για το Σαββατοκύριακο, τις διακοπές και τις αργίες, αφήνοντάς μας με μία μόνιμη αίσθηση ανεκπλήρωτου. Πόσο συχνά αναρωτιόμαστε πώς πραγματικά νιώθουμε εμείς ή ο διπλανός μας; Πόσες φορές ένα Σαββατοκύριακο ή μια αργία έχουν κάνει την διαφορά στο να προλάβουμε να αφιερώσουμε τον χρόνο που χρειάζεται για να φροντιστούμε και να φροντίσουμε;
Ξεχνώντας να φροντιστούμε και να φροντίσουμε στην καθημερινότητά μας, ξεχνάμε να το κάνουμε και στην δουλειά μας. Όταν δουλεύουμε με ανθρώπους, είτε σε σχολικό περιβάλλον είτε στο σπίτι μιας οικογένειας, η φροντίδα θα πρέπει, ιδανικά, να βγαίνει αβίαστα. Τα παιδιά διψάνε για ενδιαφέρον, χρειάζονται απεγνωσμένα να έχουν τον χρόνο που τους αναλογεί να μας περιγράψουν τις δυσκολίες τους ή κάτι υπέροχο που τους συνέβη, αλλά και οι γονείς χρειάζονται αντίστοιχα το ειλικρινές μας νοιάξιμο για τις δικές τους δυσκολίες. Φυσικά και τους απασχολεί η πρόοδος του παιδιού τους, αλλά πότε τους ρωτήσαμε πώς πραγματικά είναι αυτή την περίοδο; Όχι με ένα «γεια σας, τί κάνετε», αλλά πώς πραγματικά είναι. Πόσες φορές ρίξαμε μια κουβερτούλα στην εξαντλημένη μητέρα του νεογέννητου που την πήρε ο ύπνος στον καναπέ όσο εμείς προσέχουμε το μωράκι της; Πόσες φορές ζεστάναμε το φαγητό του πατέρα του μωρού που επιστρέφει κατάκοπος από την δουλειά το βράδυ; Ίσως ποτέ, γιατί δεν είναι η δουλειά μας.
Όντως δεν είναι η δουλειά μας. Και κανείς δεν απαιτεί κάτι τέτοιο από εμάς. Μήπως όμως εμείς πρέπει να το απαιτήσουμε από τον εαυτό μας; Μήπως συμπληρώνοντας την λίστα των υποχρεώσεων μας, ξεχάσαμε να νιώσουμε; Η φροντίδα δεν είναι στο job description. Είναι όμως βασικός πυρήνας του επαγγέλματος που έχουμε επιλέξει. Η αγκαλιά που προσφέρουμε στα παιδιά που αναλαμβάνουμε δεν είναι κάπου γραμμένη, ούτε και το να θυμόμαστε ποιο είναι το αγαπημένο τους γλυκό, ούτε και να τους αφήνουμε ένα σημειωματάκι με ένα σ ’αγαπώ στο κρεβάτι τους. Δεν μαζεύουμε τα ρούχα της οικογένειας από την απλώστρα όταν πιάσει ξαφνική βροχή επειδή πρέπει, ούτε σηκώνουμε την πεσμένη πετσέτα στο μπάνιο επειδή κάποιος μας το είπε, το κάνουμε γιατί είμαστε άνθρωποι που δουλεύουμε σε σπίτια ανθρώπων. Και αυτή η τόσο μικρή κίνηση μπορεί να είναι μια σημαντική ανακούφιση για τον άλλον.
Βασική προϋπόθεση του να φροντίσουμε, είναι να φροντιστούμε. Δεν αγγίζουμε το άλλο άκρο και φτάνουμε στο σημείο της υπερκούρασης. Όταν το παιδάκι που έχουμε υπό την ευθύνη μας κοιμάται, βρίσκουμε χρόνο να διαβάσουμε το βιβλίο μας, να κάνουμε ένα τηλεφώνημα, να ξεκουραστούμε στον καναπέ, να φάμε κάτι. Και όταν μία μέρα δεν είμαστε πολύ καλά, το επικοινωνούμε. Και θα μας ακούσουν. Γιατί όταν προσφέρουμε, λαμβάνουμε. Όταν έχουμε φροντίσει, θα μας φροντίσουν.