Παιδιά και απώλεια (21/11/2025)
Πριν από μερικές μέρες πέθανε ο γατούλης μας. Ήταν μαζί μας 15 χρόνια, στο σπίτι μας, ακόλουθος στις μετακομίσεις μας, έτρωγε και κοιμόταν δίπλα μας, ανεχόταν τις ιδιοτροπίες μας και μάς έδειχνε την ανιδιοτελή αγάπη του με κάθε τρόπο, με αυτόν τον τρόπο που μόνο τα ζώα έχουν και που, μακάρι!, να μπορούσαμε να δείχνουμε κι εμείς στους διπλανούς μας.
Τα παιδιά μου, ενήλικα πια που ένιωθαν όμως τόσο μικρά και ανυπεράσπιστα σε μία τέτοια συνθήκη, βίωσαν όλο το αρχικό σοκ και την απολυτότητα του θανάτου μόνα τους, καθώς εγώ ήμουν εκτός Αθηνών. Μέχρι να επιστρέψω είχαν κάνει όλες τις απαραίτητες ενέργειες κι εγώ γύρισα σε ένα σπίτι άδειο από τον Πούκη, αλλά χωρίς να χρειαστεί να αντιμετωπίσω τίποτα από τα θλιβερά διαδικαστικά. Ήμουν γεμάτη τύψεις που δεν ήμουν εκεί, αλλά ταυτόχρονα γεμάτη περηφάνεια που αυτοί οι δύο άνθρωποι, τα παιδιά μου, που δεν είναι πια παιδιά αλλά μεγάλωσαν μαζί με τον γατούλη μας, μπόρεσαν να αντιμετωπίσουν με τόση ψυχραιμία την απώλεια. Μιλήσαμε πολύ για τις στιγμές μαζί του, κλάψαμε, γελάσαμε, θυμηθήκαμε, νοσταλγήσαμε και ταυτόχρονα χαρήκαμε που ένα αδεσποτάκι είχε μια πολύ όμορφη ζωή κοντά μας και γέμισε τις μέρες μας με παιχνίδια, σκανταλιές και αγκαλιές.
Τώρα πια, που όλο αυτό είναι πίσω μας αλλά όχι ξεχασμένο, σκέφτομαι έντονα ως μητέρα, αλλά και ως babysitter, πως τα ίδια τα παιδιά μάς βοηθούν να διαχειριστούμε ανάλογες καταστάσεις. Δεν χρειάζεται πάντα να ξέρουμε τί να κάνουμε, δεν υπάρχουν οδηγίες χρήσεως για τα πάντα. Είμαστε εκεί για να ζήσουμε μαζί τους το συναίσθημά τους, δεν υπάρχει πάντα κάποια αναμενόμενη αντίδραση, δεν είναι καλύτερος αυτός που κλαίει περισσότερο, δεν είναι πιο σκληρός αυτός που προχωράει στην καθημερινότητά του δείχνοντας να έχει βάλει την θλίψη του στην άκρη, δεν χρειάζεται πάντα να πούμε κάτι, δεν είναι απαραίτητο όμως και να μην πούμε.
Στην κάθε απώλεια υπάρχει πάντα και συντροφικότητα. Εμείς χάσαμε το γλυκό μας φιλαράκι, αλλά για αρκετές στιγμές ήρθαμε ακόμα πιο κοντά, μοιραστήκαμε αναμνήσεις και συναισθήματα και αισθανθήκαμε ότι καταφέραμε να αντιμετωπίσουμε αυτό που μέχρι χθες μας φαινόταν αδιανόητο και που το φοβόμασταν τόσο. Και επειδή ήμασταν μαζί, τα καταφέραμε καλά.